Reconstructie van een fuik

Met zijn tweetjes komen ze aanvaren in een kano. Ook vandaag weer vragen vader en zoon zich af: zouden we iets gevangen hebben? Samen stappen ze op het veeneilandje, waar ze een tijdelijk kampement hebben opgeslagen. Het veen sopt onder hun voeten. Langzaam trekken ze hun fuiken op het land. Ja! In drie van de vijf fuiken zit vis. Dat wordt een heerlijk maaltje vanavond! Zittend op bundels riet die de vloer van hun kampje vormen, halen ze de fuiken leeg. Eerst maar eens een vuurtje maken, dan kunnen ze meteen een lekker visje eten voor de lunch. Tijdens het eten voelen ze de wind opsteken. Het veeneilandje (maar 30 centimeter dik!) deint op het water. Ze moeten maar gauw op huis aan. Als ze de fuiken terug in het water leggen, zien ze dat er eentje een beetje beschadigd is. Daarvoor moeten ze de volgende keer als ze terugkomen maar een paar takken van de rode kornoelje meenemen, om hem te repareren. Ondertussen kunnen ze afwachten of er meer vis de fuik inzwemt. Eenmaal er in kunnen ze er immers niet meer uit!

Bijna 6200 jaar later, in 1978, doen archeologen een opgraving op de bodem van een kanovijver. Zij stuitten op een berg met twijgjes: de vijf fuiken van onze prehistorische vader en zoon! Ondertussen verzonken in de klei en grotendeels platgedrukt door de grond die erbovenop is gekomen. Er tussen vinden de archeologen nog andere gebruiksvoorwerpen. Een paar scherven, benen werktuigen, vuursteen, wat pijlen en aangepunte stokken. Ook de resten van de vis die ze gegeten hebben en ook wat vogelbotjes komen tevoorschijn. Het lijkt erop dat het kampje op een gegeven moment verlaten is. Waarom is niet duidelijk. De fuiken en het kampement op het eilandje zijn achtergelaten en dankzij deze daad krijgen archeologen millenia later een inkijkje in het leven van de prehistorische mens. En daar zijn veel mensen erg blij mee!